Złe wychowanie, wymysł, problem wieku dziecięcego, z którego się wyrasta? ADHD to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Jakie krążą wokół niego mity? A jakie są fakty? Zapytaliśmy specjalistkę.
ADHD jest powodem gorszych wyników w szkole, utrudnia relacje z rówieśnikami i członkami rodziny. Dzieci z tym zaburzeniem charakteryzuje:
- nadaktywność
- nieuwaga
- nadmierna impulsywność
Czy to może być efekt wychowania? A może dzieci przejmują pewne wzorce zachowań? Gry, telewizja, internet - tam należy szukać problemu?
ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, człowiek się z tym rodzi. Pierwsze objawy pojawiają się już w przedszkolu. Największe ich nasilenie - co nie oznacza, że dopiero wtedy one występują - około siódmego, ósmego roku życia czy w pierwszych klasach podstawówki. Związane jest to ze zmianą trybu życia, czyli z koniecznością dostosowania się do tego bardziej stacjonarnego, skupionego trybu. I tam wtedy dzieci mają najwięcej objawów - co nie oznacza, że one dopiero wtedy mają ADHD... one mają ADHD od urodzenia - są noworodki z ADHD bardziej pobudliwe, które bardziej odpowiadają na bodźce, są trudniejsze do uspokojenia, bardziej nadwrażliwe na dźwięki i dotyk - mówi w rozmowie z portalem Twoje Zdrowie RMF24 dr Karolina Grządziel, ordynator Oddziału Dziennego Psychiatrii w 5. Wojskowym Szpitalu Klinicznym w Krakowie.
ADHD towarzyszy już przez całe życie i we wszystkich obszarach życia, a dorośli już ludzie też mają objawy: cechy nadpobudliwości czy zaburzenia koncentracji uwagi.
Zobacz również:
Mit pierwszy: ADHD nie istnieje. Specjalistka podkreśla, że ADHD potwierdzono w: badaniach neuroobrazowych, obserwacjach klinicznych i testach psychologicznych osób - u których stwierdzono zaburzenia z deficytem w obszarach zarządzania uwagą, nadruchliwości oraz impulsywności.
Mit 2 : Gdyby chciał to by się skupił. Psychiatra tłumaczy, że zaburzenia w sferze koncentracji, selektywności i podzielności uwagi, a także trudności w angażowanie się w złożone, długotrwałe działania - wynikają z odmiennego funkcjonowania ośrodków mózgu, znajdujących się między innymi w korze przedczołowej czy jądrze migdałowatym. Osoba z ADHD może próbować przełamywać trudności, ale nie jest w stanie zmienić neurofizjologii swojego mózgu.
Mit 3. Z tego się wyrasta, trzeba tylko poczekać. Otóż z ADHD się nie wyrasta. Jasne, obraz zaburzenia zmienia się w czasie, a wiele osób dostosowuje się do otoczenia... często dużym kosztem - zaznacza dr Karolina Grządziel.
Mit 4. Ludzie biorą stymulanty, aby się euforyzować. Ekspertka zapewnia, że nie jest to prawdą. Pacjenci z prawidłowo zdiagnozowanym ADHD, po lekach nie odczuwają euforii czy zwielokrotnienia poziomu energii. Raczej działają one na aspekty poznawcze - głównie zdolność koncentracji uwagi. Zwiększają też efektywność wykonywanych działań, a co za tym idzie - wzmacniają motywację, która jest bardzo niestałym elementem działania osób z ADHD - brzmi odpowiedź.
Mit 5. Jak nie miałeś rozpoznania w dzieciństwie, to teraz nie można postawić takiej diagnozy. We współczesnej diagnostyce odchodzi się od takiego założenia wiedząc, że w praktyce jeszcze około dziesięciu lat wstecz - ADHD nie było diagnozowane w wielu kluczowych przypadkach. Osoba dorosła, na postawie badań psychologicznych, ustrukturyzowanego wywiadu i badania psychiatrycznego może - zgodnie z obowiązującymi kryteriami - otrzymać diagnozę ADHD - zapewnia psychiatra ze Szpitala Wojskowego w Krakowie.
