Wielu z nas nawet nie wie, że pod naszymi nogami, już od wczesnej wiosny, prawie na każdym ekologicznym trawniku, rośnie cudowna roślina. Stosowana od dawna, dziś całkiem zapomniana. Już jej nazwa jest bardzo ciekawa i dźwięczna – bluszczyk kurdybanek – Glechoma hederacea. To bohater naszego cyklu „Zielnik Polski”. Jest niezastąpiony w kuchni i ma mnóstwo właściwości leczniczych.
Glechoma płoży się pod drzewami, krzewami, w niskiej trawie, czasem wypuszczając w górę pojedynczy, kwitnący na fioletowo pęd. Wiosną liście bluszczyka kurdybanka również są przebarwione na fioletowo, dopiero później ich kolor staje się, na resztę roku, zielony.
Warto zbierać właśnie te wczesne, wybarwione liście i kwitnące pędy, gdyż ziele ma wówczas najwięcej substancji aktywnych, inaczej mówiąc ma najmocniejsze działanie. Suszymy je w przewiewnym miejscu, w temperaturze do 40 stopni.
Zobacz również:
Cytat
Polecam stosowanie świeżego kurdybanka w kuchni, jako dodatek do omletów, jajecznic, wytrawnych zapiekanek. Można ucierać masło ze świeżymi listkami i dodawać do pieczonych ziemniaków lub smarować nim chleb. Sól utarta z kurdybankiem jest również niecodzienną i bardzo aromatyczną przyprawą
Możemy go pić w naparach, bądź odwarach, a także przyrządzać syropy i ziołowe wina. Podobno w tej formie szczególnie upodobał sobie go nasz król Jan III Sobieski, który na bitwę pod Wiedniem zabrał za sobą całkiem spory zapas wina bluszczykowego.
Napary z bluszczyku działają na poprawę trawienia, poprzez zwiększenie wydzielania soku żołądkowego, poprawiają przepływy żółci, regenerują błony śluzowe przewodu pokarmowego, chronią wątrobę poprzez wiązanie toksyn.
Zioło doskonale sprawdza się również w stosowaniu zewnętrznym, do płukania jamy ustnej i gardła, do przemywania trudno gojących się ran, odleżyn i ropni. Można go również używać przy alergiach skórnych, do przemywania skóry u małych dzieci.
