Realizacja pożądania seksualnego kojarzy nam się raczej z przyjemnością, ekscytacją i poczuciem bliskości. Czasami zdarza się tak, że niektóre kobiety mają z tym problem i odczuwają awersję seksualną. Na czym ona polega i z czego wynika?
O awersji seksualnej możemy mówić wtedy, kiedy przy próbie rozpoczęcia aktywności seksualnej, lub na sama myśl o niej, pojawiają się przykre uczucia, takie jak złość, smutek, strach, lęk, wstręt, niechęć. Dodatkowo awersja musi występować niezależnie od partnera.
Awersja seksualna jest spowodowana przez dwa czynniki: psychiczny i autonomiczny. Mogą być one różnie nasilone. Część autonomiczna to nieświadoma reakcja organizmu, a dokładniej układu nerwowego. Jest podobna do napadu paniki. Objawia się poceniem rąk, dusznościami, przerażeniem, szybszym biciem serca, zawrotami głowy.
Składowa psychiczna jest związana z negatywną oceną samego seksu. Jest to niechęć do myślenia o seksie, niechęć do przeżywania podniecenia. Może t0 być spowodowane oporem moralnym przed czerpaniem przyjemności z seksu. Jeżeli czynnik psychiczny jest przeważający, reakcja jest podobna do fobii i może doprowadzić do reakcji lękowej na coraz słabsze bodźce natury seksualnej. Kobiety w tej sytuacji często za wszelką cena unikają sytuacji intymnych.
Często przyczyną awersji seksualnej jest uraz spowodowany molestowaniem, kazirodztwem czy zgwałceniem. Kiedy awersja jest mniej nasilona, przyczyną mogą być zaburzenia osobowości, restrykcyjne zachowanie, fobia czy też uwarunkowania kulturowe np. brak społecznej akceptacji, czy restrykcje związane z religią.
Leczenie awersji polega na przyjmowaniu leków zmniejszających lęk, które działają przeciwko czynnikowi fobii. Podstawową metodą jest praca z terapeutą nad psychologicznymi przyczynami awersji seksualnej. Często istotna jest współpraca kilku specjalistów - seksuologa, psychoterapeuty i psychiatry.
Więcej na ten temat możecie przeczytać na stronach Medycyny Praktycznej.
(ag)
