Naukowcy nie są zgodni co do tego, czy jest taka choroba jak seksoholizm. Nie ma jednak wątpliwości, że jest to zjawisko, o którym coraz częściej się mówi. Dlatego psychologowie zaczęli zajmować się tym zagadnieniem i dokładniej przyglądać się tej sprawie.
Według klasyfikacji chorób, którą tworzy Światowa Organizacja Zdrowia, seksoholizm określa się jako nadmierny popęd seksualny. U mężczyzn jest nazywany satyryzmem, a u kobiet nimfomanią.
Seks - sens życia
Profesor Lew-Starowicz określa seksoholizm jako "stan patologicznego nasilenia erotycznych zainteresowań i aktywności seksualnej, w którym te potrzeby dominują nad innymi, stanowiąc o sensie życia" - pisze znany seksuolog. Ważne jest tutaj określenie "sens życia". Niektórzy naukowcy zwracają uwagę, że seksoholizm zaczyna się wtedy, kiedy zaspokajanie potrzeb seksualnych staje się "sensem życia".
Trzeba też pamiętać, żeby aktywność seksualna była rozpatrywana w kontekście funkcjonowania w innych aspektach życia. Intensywne życie seksualne może iść w parze z intensywnością w życiu zawodowym czy społecznym.
Cały czas brakuje dokładnych danych co do występowania seksoholizmu. Amerykańskie Towarzystwo Problemów Seksualnych szacuje, że od seksu jest uzależnionych od 10 do 15 procent Amerykanów. 80 procent z nich to mężczyźni.
Często u takich osób występuje też inne uzależnienie. Według badań amerykańskich psychologów, które przeprowadzali na grupie seksoholików, 42% procent z nich było alkoholikami, a 38 procent miało zaburzenia łaknienia.
Czy to już choroba?
Żeby dokładnie określić, czy ktoś jest uzależniony od seksu, trzeba odpowiedzieć sobie na kilkanaście pytań. Im więcej odpowiedzi twierdzących - tym bardziej powinniśmy być zaniepokojeni.
PYTANIA SPRAWDZAJĄCE MOŻNA ZOBACZYĆ NA STRONACH MEDYCYNY PRAKTYCZNEJ
Jeżeli widzimy u siebie niepokojące objawy, trzeba zgłosić się do seksuologa, albo do certyfikowanego specjalisty terapii uzależnień. Seksoholizm można stwierdzić, jeżeli w ciągu ostatniego roku stwierdzi się co najmniej trzy objawy z listy:
- silną potrzebę lub poczucie przymusu realizowania kompulsywnych zachowań związanych z seksem
- subiektywne przekonanie o mniejszej możliwości kontrolowania zachowań związanych z seksem
- występowanie niepokoju przy próbach ograniczenia realizacji kompulsywnych zachowań seksualnych,
- poświęcanie coraz większej ilości czasu na kompulsywne zachowania związane z seksem w celu uzyskania zadowolenia czy dobrego samopoczucia, które poprzednio osiągane było w znacznie krótszym czasie
- postępujące zaniedbywanie alternatywnych źródeł przyjemności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz kompulsywnych zachowań związanych z seksem
- kontynuowanie kompulsywnych zachowań związanych z seksem pomimo szkodliwych następstw (fizycznych, zdrowotnych, psychicznych i społecznych)
Leczenie
Podstawową formą leczenia seksoholizmu jest psychoterapia poznawczo-behawioralna. Leczenie powinno polegać na uczeniu się zdrowych więzi z ludźmi i na nauce wyrażania oraz zaspokajania swojego popędu w zdrowy sposób.
Są też podejmowane próby leczenia farmakologicznego, w celu zmniejszenia pobudzenia seksualnego. Najczęściej stosuje się je przy leczeniu zachowań patologicznych, takich jak pedofilia.
Więcej na temat seksoholizmu możecie przeczytać na stronach Medycyny Praktycznej
(ag)