W wieku 82 lat w Krakowie zmarł prof. Jerzy Aleksandrowicz, polski lekarz, psychiatra, profesor nauk medycznych. Pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, był jednym z pionierów psychoterapii w Polsce.
Jerzy Witold Aleksandrowicz urodził się 7 lipca 1936 roku. Jako dziecko razem z rodzicami uciekł z krakowskiego getta. Po wojnie ukończył II Liceum Ogólnokształcące w Krakowie. Potem studiował na Akademii Medycznej w Krakowie (obecnie Collegium Medicum UJ), ukończył także studia filozoficzne.
Pracował w szpitalu psychiatrycznym w Jarosławiu, a także kierował Gabinetem Psychoterapeutycznym w Szpitalu im. Stefana Żeromskiego w Krakowie, od 1976 był kierownikiem Ośrodka Leczenia Nerwic ZOZ nr 1 w Krakowie.
Profesor Aleksandrowicz był legendą psychiatrii. Przeszedł długą zawodową drogę od biologicznego spojrzenia na psychiatrię do tego, że zajmował się tym, co najbardziej skomplikowane i finezyjne: psychoterapią zaburzeń nerwicowych i zaburzeń osobowości. Należał do niewielkiego grona wybitnych - nie tylko polskich - znawców tego problemu - powiedział prof. Józef Gierowski z Katedry Psychiatrii Wydziału Lekarskiego UJ.
Zaraz po studiach pracował też na swojej macierzystej uczelni. W 1966 roku obronił pracę doktorską, a od 1976 roku kierował zakładem psychoterapii. Jako jeden z pierwszych w Polsce próbował realizować model kompleksowej, intensywnej psychoterapii zaburzeń nerwicowych.
Prof. Jerzy Aleksandrowicz był jedną z najwybitniejszych postaci w psychiatrii i psychoterapii w Polsce, jednym z twórców psychoterapii. Od początku swojej pracy był zafascynowany szerokim spojrzeniem na człowieka, nie tylko na zasadzie: objaw choroby - lekarstwo. Interesowały go procesy, które doprowadzają do choroby - powiedziała prof. Dominika Dudek, kierownik Kliniki Psychiatrii Dorosłych w Katedrze Psychiatrii CMUJ.
Jak podkreśliła prof. Jerzy Aleksandrowicz stworzył narzędzia do diagnostyki zaburzeń nerwicowych, po które do dziś sięgają lekarze. Narzędzia te były podstawą rozwoju naukowego w dziedzinie badań nad zaburzeniami nerwicowymi i psychoterapią" - mówiła prof. Dudek. "Jurek mocno podkreślał rolę psychoterapii medycznej, która nie tyle służy wsparciu, ale jest sprawdzoną naukowo metodą leczenia zaburzeń - dodała.
Uczestniczył w tworzeniu Katedry Psychoterapii Akademii Medycznej w Krakowie. W 1979 roku uzyskał habilitację, a 11 lat później tytuł profesora nauk medycznych. W 2001 roku został wyróżniony tytułem profesora zwyczajnego Collegium Medicum UJ.
Od 1959 był członkiem Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, w latach 1989-1995 przewodniczącym zarządu sekcji psychoterapii, a od 1964 należał do Polskiego Towarzystwa Filozoficznego.
Opublikował wiele książek i podręczników dotyczących psychoterapii czy zaburzeń nerwicowych.
Był mężem Beaty Szymańskiej, polskiej historyk filozofii i poetki. Miał 82 lata.
(ag)